PKD is de afkorting voor Polycystic Kidney Disease, een erfelijke aandoening bij katten.

Katten met PKD hebben in beide nieren meerdere met vocht gevulde holtes, cystes genoemd. Hoe ouder de kat wordt, hoe meer cystes er zullen ontstaan en hoe groter de cystes zullen worden. Deze cystes verdrukken het gezonde nierweefsel waardoor de nierfunctie afneemt. Uiteindelijk zal er chronisch nierfalen optreden. Echte klachten ontstaan dan ook meestal pas op latere leeftijd: zo rond de 6 à 7 jaar krijgt de kat klachten die op nierproblemen zullen wijzen.

Testen op PKD is noodzakelijk, omdat er met PKD-positieve katten gewoon niet gefokt moet worden. PKD is middels een echo al in een vroeg stadium te detecteren en zo kun je deze dieren uitsluiten van de fok. Wanneer er met een PKD-lijder wordt gefokt, dan kan deze kat al meerdere generaties hebben verwekt voordat de ziekte zich openbaart! Dit is dus totaal niet nodig, want met behulp van een echo door een gespecialiseerde dierenarts is de diagnose in een vroeg stadium te stellen.

Zolang de nieren nog voldoende functioneren zullen er geen klachten zijn. Zodra meer dan 70% van het nierweefsel is aangetast, zal de kat symptomen van nierfalen krijgen: verminderde eetlust, vermageren, veel drinken en veel plassen, minder actief, bij buikpalpatie kan de dierenarts grote bobbelige nieren voelen, uitdroging (de huid blijft staan als je deze optilt), bleke slijmvliezen door bloedarmoede, braken, slechte adem, diarree, lusteloosheid en zwakte, slechte vachtverzorging en een mottige vacht. Het kan echter jaren duren voordat deze symptomen zichtbaar worden.

Om de nieren zoveel mogelijk te ondersteunen kan het chronisch nierfalen ‘behandeld’ worden door middel van medicijnen en een speciaal nierdieet. Daarmee worden de nieren ontlast en verloopt het proces trager. Het is mogelijk een kat te laten opnemen om met behulp van een infuus de nieren te spoelen: een soort dialyse. De vraag is of dat voor een kat wenselijk is en wie u daar blij mee maakt: u zelf of uw kat?