HCM is één van de meest voorkomende erfelijke hartaandoeningen die bij verschillende kattenrassen kan voorkomen – ook bij de Bengaal.

HCM is een erfelijke afwijking aan het hart, waarbij de spieren van de linker hartkamer langzaamaan steeds dikker – en dus stijver – worden. Hierdoor kan het hart zich niet goed vullen met bloed. Daarbij wordt de ruimte in de linkerkamer steeds kleiner, wat onder meer een grote kans op trombose geeft. Doordat de druk in de linkerboezem stijgt, kan er vochtophoping in de longen en de borstkas plaatsvinden. Dit geeft weer een grotere druk in de bloedvaten. Dit alles resulteert in een kortere levensduur. Katers vertonen vaak een ergere vorm van de ziekte dan poezen.

Kort samenvatten:

Dat betekent dat de kat er vroeg of laat aan zal overlijden. De ziekte kan al zichtbaar zijn rond de zes maanden, maar meestal zal de kat 2 à 3 jaar oud zijn. Op een leeftijd van drie tot vijf jaar wordt de ziekte vaak ernstig.

Een toenemende benauwdheid door vocht in de borstholte, plotselinge verlammingsverschijnselen aan één van de voorpoten of aan beide achterpoten door een stolsel in de grote bloedvaten of een plotselinge dood door stolsels in de hersenen.

Bij HCM worden de hartwanden steeds dikker. Hierdoor komt het hart in een neerwaartse spiraal terecht. Doordat een dikker hart harder moet werken om voldoende zuurstof het lichaam rond te pompen, groeit de hartspier (zoals elke spier groeit bij extra training). Dit verergert de situatie, omdat de hartwanden dan én dikker worden door de HCM én dikker worden door overtraining. Er bestaat een medicijn, genaamd Atenolol, dat het hart dwingt een klein beetje minder hard te werken. Als gevolg daarvan zal de verdikking van de hartspier iets afnemen, waardoor de kat zich weer prettig gaat voelen en de levensduur verlengd wordt. Let wel: Atenolol wordt alleen voorgeschreven aan katten met HCM als de hartslag thuis en in rust echt te hoog is, of als er sprake is van levensbedreigende hartritmestoornissen. Onderzoeken hebben aangetoond dat het geven van Atenolol aan klinisch gezonde katten met HCM geen zin heeft.

Dit is een belangrijk punt. Het is lastig de diagnose HCM te stellen, zeker in de beginfase van de ziekte. HCM openbaart zich vaak pas op latere leeftijd. Dit betekent dat een kat jarenlang geen verschijnselen van de ziekte kan vertonen, terwijl het dier wel HCM heeft. U kunt zich voorstellen, dat wanneer er met deze kat is gefokt, een groot deel van de nakomelingen ook HCM heeft. Deze nakomelingen kunnen op hun beurt de ziekte ook weer verder verspreiden als deze ook weer als fokdieren verkocht zijn. Tel daarbij op dat HCM dominant overerfelijk is en u begrijpt direct waarom deze ziekte een grote bedreiging voor het ras is.

Een goede, serieuze fokker, die de gezondheid van zijn dieren de hoogste prioriteit geeft, zal zijn Bengalen te allen tijde periodiek (vaak jaarlijks) op HCM laten testen door middel van een echo. Deze onderzoeken zijn kostbaar en zijn daarbij slechts een momentopname. Telkens wordt de kat dan weer ‘voorlopig vrij’ verklaard. Het klopt dus dat er, ondanks dat een poes of kater voorlopig HCM-vrij verklaard is, nog geen zekerheid is hierover. Maar let wel: het is het enige dat fokkers kunnen doen om kopers van kittens enige vorm van zekerheid te geven over de gezondheid van hun kat.

Het beste zou zijn dat er met katten uit stamboomlijnen waarin HCM duidelijk voor komt (de zogenaamde high-risk lijnen), niet gefokt zou worden. Alleen is de ziekte inmiddels zo in het ras verweven, dat dat een hele uitdaging zou zijn. HCM-vrije lijnen bestaan niet. Omdat de Bengaal een relatief nieuw kattenras is, ontstaan er door uitsluiting van die lijnen ook weer andere problemen doordat de genenpool verkleind wordt (hogere inteeltpercentages).

Ook als lijnen al meerdere generaties HCM-negatief getest zijn en de fokker de ouderdieren altijd periodiek test op HCM en die beide negatief zijn, kan er zo maar opeens een kitten geboren worden met HCM.